ఏ  తోట లో విరబూసేనో ఈ పూలు ....
స్కూల్  లో అడుగు పెట్టిన దగ్గర నుండి, పని చేసినన్ని  సంవత్సరాలూ నా మనసులో ప్రతి క్షణం మెదిలిన ఈ పదాలు నాకు ఏదో తెలియని , వివరించ లేని ఆనందాన్ని, అనుభూతిని కలిగించేవి ..
నేను జాయిన్ ఐన మొదట్లో మా కాలేజి principal ఉమా మహేశ్వర రావు గారు ఒక స్పీచ్ లో .." క్లాసు రూం లో అడుగు పెట్టి , తిరిగి బయటకు వచ్చేప్పుడు మన పెదిమల మీద కదలాడే చిరునవ్వు చెబుతుంది మనం ఆ రోజు పాఠం  ఎంత బాగా చెప్పాము అన్నది " అని చెప్పారు .. విన్న వెంటనే నాకు అదో తృప్తి .. నన్ను నేను పరిశీలించు కున్నాను .. ఎస్ .. అది నాకు దొరుకుతుంది ప్రతి సారి అని ..ఆ తర్వాత కూడా నన్ను నేను పరిశీలించు కుంటూ వుండే దానిని ...ఆ క్షణాలు మిస్ కాకూడదని  ..మనం పిల్లలు అందరిని ఒకే దృష్టి తో చూస్తాము .. ఒకే యాంగిల్ లో చూస్తాము .కానీ , క్లాసు రూం లో నలబై మంది పిల్లలు వుంటే, ఎనబై కళ్ళతో మనల్ని పరీక్షిస్తారు అని మా తెలుగు మురళి కృష్ణ మాస్టారు గారు చెప్పిన మాటలు ఎప్పుడూ మర్చి పోయేదానిని కాదు. ..ప్రతి స్టూడెంట్ కి ఏదో ఒక టాలెంట్ వుంటుంది ..అవి పైకి చెప్పాలని ,చూపించాలనే తాపత్రయం తో వుంటారు ..అది కనిపెట్టి వాళ్ళను ప్రోత్సహిస్తూ, వాళ్లకు అనుగుణంగా మమ్మల్ని మేము మలచు కుంటూనే , వాళ్ళు మా మాట వినేట్లు  చేసే వాళ్లము..మ్యూజిక్ ని ఇష్టపడని వాళ్ళు వుండరు .. అందులో పిల్లలు మరీ .. క్లాసు లో కనీసం పది నిమిషాలు వారితో పాటలు పాడిస్తూ, తప్పని సరిగా రెండు పాటలు చెప్తూ వుండే దానిని  .. "సారే జహాసే అచ్చా , హమ్ హోంగే కామ్ యాబ్      ... .చాలా చాలా ఆనందకర క్షణాలు అవి ...లంచ్ టైం లో  వాళ్ళ తో కబుర్లు చెప్తూ ,కలసి భోజనం చెయ్యడం , కూరల పేర్లు చెప్పుకుంటూ , రకరకాల విన్యాసాలు చేస్తూ ..నిజంగా అదృష్టమే .. కదా ..
పిల్లలే పూలు .. మరి వాళ్ళు పూలు తెచ్చి ఇస్తే ?   చాలా అపురూపం గా వుండేది ..తలలో పెట్టుకుంటే వాడి పోతాయని , అర చేతిలో వుంచి ..మురిసిపోయే వాళ్లము ...      rukmini devi

భారతీయం: నిస్వార్ధం తో,నిష్కల్మషం తో అందరి క్షేమం కోరేవారు...

భారతీయం: నిస్వార్ధం తో,నిష్కల్మషం తో అందరి క్షేమం కోరేవారు...: నిస్వార్ధం తో,నిష్కల్మషం తో అందరి క్షేమం కోరేవారు పూర్ణ ఆయుష్కులు కావాలి. ....

rukmini devi

నాకు దొరికిన అదృష్టం

ప్రతి మనిషి జీవితం లో, ప్రత్యేకంగా స్త్రీ జీవితంలో ఎన్నో దశలు వుంటాయి.. సహజంగా ఎవరైనా మాట్లాడేటప్పుడు ఇలా చెప్తుంటారు.......... "మనిషి జీవిత కాలం లో  నాలుగు దశలను ఎదుర్కోవాలి .. అవి బాల్యం, యవ్వనం, గృహస్థ జీవేతం, వాన ప్రస్థం అని. కాని స్త్రీ జీవితంలో  మరి కొన్ని  దశలను చేర్చవచ్చు ...పసితనం , విద్యార్ధి గా వున్నప్పుడు , వివాహ మైనప్పుడు , మొదటిసారి తల్లి కాబోతుందని తెలిసినప్పుడు , బిడ్డ పుట్టిన రోజు , ఆ బిడ్డ ఆలనా పాలనా ,ఆ బిడ్డ ఎదుగుతూ తన కళ్ళ ముందే  తన జీవితాన్నిప్రారంబించి నప్పుడు , వారి  పిల్లలు ,తిరిగి వారి ఆలనా పాలనా ,,ఓహ్  .......ఎన్ని అద్భుత ఘట్టాలు ?ఐతే ఇవన్నీ ముందుగా జీవితం గురించి ఒక pranaalika వున్న వారి గురించి ..
మరి నేను ?........చదువుతున్నప్పుడే పెళ్లి .....పద్దెనిమిది సంవత్సరాలు నిండినవి .. ... ఇంటికి పేరుకు పెద్దదానిని ..కాని..... అమ్మ ,అమ్మ్నలు పిల్లలతో ఏమీ charchinchaka   పోవడం తో ఏమీ తెలిసేవి కావు .వివాహం ఐంది .. క్రొత్త సంసారం ...రుచిని బట్టి (అమ్మ వంటలు ) వంట చేయడం మొదలైంది ...మొదట్లో  మొదట్లో మొదలైన నా వంటలు ఆహా, ఓహో గెలుచు కున్నాయి ..  కాని, అవి అన్నీ పురాతనమే ... కొత్తవి  నేర్చుకుందామన్న కోరిక , అభిలాష లేక పోవడం వల్ల ఇప్పుడు కొంచెం .కాదు .....చాలా ఇబ్బంది గా వుంది ...  anduke అప్పుడప్పుడు సింపుల్ గా మా వారి మీదకు నెట్టేస్తున్నాను .. మీ వల్లే , మీ వల్లే , అని .. కారణం ఒక్కటే ---నీకేం కావాలో చెప్పు. గృహప్రియలు, శివరామ కృష్ణలు  వున్నాయి అనేవారు .....అర్ధమైంది కదా ....వైవాహిక  జీవితాన్ని సుఖమయం చేసుకోవడానికి కావాల్సిన పద్ధతులు అనుసరించడం వల్ల ఎలాంటి కష్ట నష్టాలు లేవు .. ఐతే నా జీవితం లో మరువ లేని , మరపుకి రాని, ఒక ముఖ్య ఘట్టం వుంది ...అది నా ఉద్యోగ ఘట్టం ....ఎంత కష్ట పడ్డానో , అంతటి ఆనందం నాకు దక్కింది ...ఆ ఆనందాన్ని ఇప్పటికీ పొందుతుంటాను ....ఆ జ్ఞాపకాలు అలాంటివి ......
వివాహం ఐన తర్వాత మా అత్తగారు నన్ను చదువుకున్నావు కదా, ఉద్యోగం   చెయ్యాలనిపిస్తే చేసుకోమ్మా అని చెప్పారు.. ... నాకు చదువుకోవాలని వుండేది .. దానికి మా వారు ప్రోత్సహించారు ...మొట్ట మొదటి సారి బ్యాంకు లో వ్రాత పరీక్ష పాస్ అయ్యానని తెలిసి నాగపూర్ లోని అజని కాలనీ లో మన తెలుగు వాళ్ళు చాలా సంతోషం వ్యక్తం చేసారు .. కాని ఇంటర్వ్యూ లో వాళ్ళు ఏదో చిన్న పల్లెటూరు లో పోస్టింగ్ ఇస్తారని తెలిసి వద్దు అని నిర్ణయించుకున్నాము .. కారణం ఒక్కటే -----మా బాబు నాలుగు నెలల వయసు వాడు కావడం  ...తెలియని ప్రదేశాలు అని .... తర్వాత neeku ఉద్యోగం చెయ్యాల్సిన అవసరం లేదు కదా.. నేను చూసుకుంటాను అని మా వారు అనడం తో ఆ ఆలోచన మరి మనసులో రాలేదు ...తర్వాత పాప పుట్టింది .. ... పిల్లల్ని చూసుకుంటూ , పుస్తకాలు చదువుకుంటూ , వచ్చే పోయే వారికి మర్యాదలు  చేసుకుంటూ , అల్లికలు , డ్రాయింగులు ఇలా నచ్చిన పనులు చేసుకుంటూ , కంప్యూటర్ languages నేర్చుకుంటూ ,,, ఇలా కాలం గడుపుతున్న నాకు దొరికిన అదృష్టం .......నేను  అనుకోనిది , కల గననిది ఐన స్కూల్ టీచర్ ఉద్యోగం ...బాబు ఎలా చదువుతున్నాడు అని తెలుసుకుందామని  స్కూల్ కి వెళ్ళిన  నాకు దొరికిన అవకాశం ... ప్రిన్సిపాల్ గారు " మాడం , మీరు ఎక్కడైనా పని చేస్తున్నారా ?" అని అడిగారు  .. లేదని చెప్పడంతో   మా స్కూల్ లో టీచర్ గా పని చేస్తారా అని అడిగారు ... ఆఫీసు సైడ్ aite   ఏదైనా చేస్తాను అని అన్నాను ...ఎందుకంటే, నాకు టెక్నికల్ సైడ్ చాలా ఇష్టం వుండేది .. ......